ὑψιμέδων

Ὑψιμέδων

ὑψιμέλαθρος
Ὑψι·μέδων, voc. Ὑψίμεδον (ὁ) [ῐ] Hypsimédôn, h. Anth. App. 298.
Étym. v. le préc.