ἀκαθαίρετος

ἀκαθαρσία

ἀκάθαρτος
ἀκαθαρσία, ας (ἡ) [κᾰ]
I au pr.
1 malpropreté, Hpc. Fract. 772 ||
2 impureté, souillure, Plat. Tim. 72c ||
II fig. corruption, dépravation, Dém. 553, 13 ||
E Ion. -ίη, Hpc. l. c.
Étym. ἀκάθαρτος.