ἀκριτόϐουλος

ἀκριτόδακρυς

ἀκριτόμυθος
ἀκριτό·δακρυς, υς, υ, gén. υος [ῐ] qui pleure abondamment, Anth. 5, 236.
Étym. ἄ. δάκρυ.