ἀροτροειδής

ἄροτρον

ἀροτροπόνος
ἄροτρον, ου (τὸ) [] charrue, Il. 10, 353 ; Od. 18, 374 ; Thgn. 1201 ; Pd. P. 4, 224, etc. ; plur. au sens du sg. Ar. Pl. 515 ; Mosch. 8, 6 ; fig. Nonn. D. 12, 46, etc.
Étym. ἀρόω, indo-europ. *h₂erh₃-trom, cf. lat. arātrum.