ἀροτεύω

ἀροτήρ

ἀροτήριος
ἀροτήρ, ῆρος (ὁ) [ᾰ]
1 laboureur, Il. 18, 542, etc. ; Hdt. 1, 125, etc. ; fig. père, Eur. Tr. 135 ; Anth. App. 356 ||
2 adj. βοῦς ἀροτήρ, Hés. O. 403 ; Arat. 132 ; Plut. Pyrrh. 5 ; Luc. Sacr. 12, etc. bœuf de labour.
Étym. ἀρόω.