ἀροτήριος

ἀρότης

ἀροτήσιος
ἀρότης, ου () []
1 laboureur, Pd. I. 1, 48 ; N. 6, 33 ; Hdt. 4, 2, etc. ; fig. Call. fr. 436 ||
2 adj. qui laboure, Hpc. Art. 784 ||
E Dor. ἀρότας [τᾱ] Pd. ll. cc.
Étym. cf. ἀροτήρ.