ἄρουρα

ἀρουραῖος

ἀρούριον
ἀρουραῖος, ος, ον [ᾰρ] des champs, rustique, Hdt. 2, 141 ; Ar. Ran. 840 ; Dém. 307, 25, etc. ||
E Fém. ion. -αίη, Anth. 7, 195. Plur. masc. dor. ἀρωραῖοι (vulg. ἀρωαῖοι), Ar. Ach. 762.
Étym. ἄρουρα.