ἄστυτος

ἀστύτριψ

ἀστυφέλικτος
ἀστύ·τριψ, ιϐος (ὁ, ἡ) [ῐϐ] qui vit toujours à la ville, litt. qui use la ville, Crit. (Poll. 9, 17) ; Philstr. 852.
Étym. ἄστυ, τρίϐω.