αὐτοδαής

αὐτοδάϊκτος

αὐτοδαίμων
αὐτο·δάϊκτος, ος, ον, qui se déchire lui-même, Eschl. Sept. 735 ; qui se tue, Anth. 9, 293.
Étym. αὐ. δαΐζω.