δεκάσημος

δεκασμός

δεκάσπορος χρόνος
δεκασμός, οῦ (ὁ) action de corrompre, corruption (d’un juge, etc.), DH. 7, 64 ; Plut. Cato mi. 44 ; App. Civ. 2, 28 et 24 ; au plur. Plut. Cic. 29.
Étym. δεκάζω.