ἐναντίως

ἐναντίωσις

ἐναντιωτέον
ἐναντίωσις, εως (ἡ) opposition, d’où :
1 contradiction, Thc. 8, 50 ; Plat. Rsp. 454a ||
2 conduite opposée, Arstt. Nic. 4, 6, 7 ||
3 désaccord, Plat. Rsp. 607c ; au plur. Isocr. 275c.
Étym. ἐναντιόομαι.