εὐθανατέω-ῶ

εὐθάνατος θάνατος

εὐθανάτως
εὐθάνατος θάνατος (ὁ) [ᾰᾰ] mort qui est une belle mort, Mén. 22 Kock.
Étym. εὖ, θάνατος.