ἐξαφαιρέω-ῶ

ἐξ·αφαιρέω-ῶ, d’ord. au moy. ἐξαφαιρέομαι-οῦμαι (f. ήσομαι, ao. 2 ἐξαφελόμην) ôter, enlever, acc. Soph. El. 1157 ; ψυχήν τινος, Od. 22, 444, ôter la vie à qqn ; φρενῶν τὸν νοῦν, Eur. (Lycurg. 159, 24) priver qqn de sa raison.