Ἱππόνοος-ους

ἱππονώμας

ἱπποπέδη
ἱππο·νώμας, ου (ὁ) [ᾱ] conducteur de chevaux, Eur. Hipp. 1399 ; Ar. Nub. 571 ; adj. Soph. Aj. 231, conj. (ἱππονόμος vulg.).
Étym. ἵ. νωμάω.