καταπαλαιόομαι-οῦμαι

καταπαλαίω

καταπάλλω
κατα·παλαίω [πᾰ]
1 vaincre dans la lutte, acc. Ar. Ach. 710 ; Plut. M. 186d ; Luc. D. deor. 7, 3 ||
2 vaincre, triompher de, en gén., acc. Eur. I.A. 1013 ; Plat. Rsp. 362d ; Luc. Char. 8.