ὄλεθρος
ὀλεθροφόροςὄλεθρος, ου
(ὁ)
1 pass. perte, ruine, mort, Il. 7, 402, etc. ; Od. 1, 11 ; Pd. P. 2, 41 ; Eschl. Ch. 362, etc. ; Soph. O.R. 430, etc. ; Thc. 7, 27, etc. ; Xén. An. 1, 2, 26 ;
Plat. Rsp.
534b,
etc. ||
2 act. ce qui cause la ruine, fléau, Hés. Th. 326 ; en parl. d’un homme,
Hdt. 3, 142 ;
Ar. Lys.
325 ; Dém.
119, 8 ; 269,
19 ; 582, 1 ; Luc. D. mort. 9, 4, etc.
Étym.
ὄλλυμι.