παρηγορέω-ῶ

παρηγόρημα

παρηγόρησις
παρηγόρημα, ατος (τὸ)
1 exhortation, encouragement, Eschl. fr. 413 ||
2 consolation, Phil. 2, 39 ; d’où soulagement, remède, Plut. M. 543a.
Étym. παρηγορέω.