προσανατρέχω
προσανατρίϐωπροσ·ανατρέχω (f.
-αναδραμοῦμαι, ao.
2 -ανέδραμον, etc.)
1 gravir en courant,
avec εἰς
et l’acc. DS.
5, 47, ou
avec l’acc. seul. DH. 1, 56 ; fig. s’élever à, dat.
DS. 16, 83
||
2 remonter en arrière,
Pol. 5, 31, 8 ;
DS. 4, 60 ;
τοῖς χρόνοις, Pol. 1, 12, 8, jusqu’aux
temps passés.