πυρικαύτωρ

πυρίκμητος

πυρικοίτης
πυρί·κμητος, ος, ον [ῠ]
1 travaillé au feu, Call. Del. 145 ||
2 brûlé, Nic. Th. 241.
Étym. π. vb. de κάμνω.