Θεοκύδης

θεοκύμων

θεολαμπής
θεο·κύμων, ονος (ὁ, ἡ) [ῡ]
1 qui porte un dieu dans son sein, Anth. 1, 119 ||
2 né de Dieu, Syn. Hymn. 1, 10.
Étym. θ. κυέω.