Ἀλκαθόη

Ἀλκάθοος-ους

ἀλκάθω
Ἀλκά·θοος-ους, όου-ου (ὁ) [κᾰ] Alkathoos, h. Il. 22, 93, etc. ; Pd. I. 7, 148 ; Xén. Cyn. 1, 9, etc. ||
E En prose, touj. contr., excepté Apd. 1, 7, 10.
Étym. ἀλκή, θέω.