ἀνθάπτομαι

Ἄνθεια

ἀνθειλόμην
Ἄνθεια, ας (ἡ) Antheia :
1 f. Lys. (Ath. 586e) ||
2 v. de Messénie, Il. 9, 151, 293 ; et de Thessalie, Hés. Sc. 381.
Étym. ἄνθος.