ἄνθετον

Ἀνθεύς

ἀνθεῦσα
Ἀνθεύς, έως (ὁ) Anthée :
1 h. Lyc. 134 ||
2 n. de chien, Xén. Cyn. 7, 5 ||
E Gén. poét. -εος, Nonn. D. 35, 383.
Étym. ἄνθος.