Ἀθήναζε

Ἀθῆναι

Ἀθηναία
Ἀθῆναι, ῶν (αἱ)
1 Athènes, n. de v. Od. 3, 307, etc. ||
2 l’Attique, Od. 3, 278 ; Hdt. 9, 17 ; Thc. 2, 93 ; Xén. Hell. 7, 1, 23, etc. ; ἄκρον Ἀθηνέων, Od. 3, 278, le promontoire d’Attique, c. à d. Sounion (Sunium) ||
E Dor. Ἀθᾶναι, Pd. P. 7, 1 ; Eschl. Pers. 975 ; Soph. Aj. 1222 ; gén. Ἀθανᾶν, Pd. N. 4, 30 ; gén. épq. Ἀθηνάων, Od. 3, 307 ; gén. ion. Ἀθηνέων, Od. 3, 278 ; Hdt. 1, 98, etc.
Étym. pré-grec.