βορειοτέρως

Βορεύς

βορεῶτις
*Βορεύς (ὁ) (seul. aux formes épq. gén. Βορῆος, Nonn. D. 7, 442, etc. ; Anth. 4, 3 ; dat. Βορῆϊ, Nonn. D. 12, 316 ; acc. Βορῆα, Nonn. D. 1, 228 ; 2, 688, etc.) et au nom. plur. Βορεῖς, Alciphr. 1, 1, c. Βορέας.