βρέμω

Βρέμων

βρένθειον
Βρέμων, οντος (ὁ) Brémôn, litt. le Grondant :
1 n. d’h. Q. Sm. 11, 41 ||
2 n. de chien, Xén. Cyn. 7, 5.
Étym. βρέμω.