δεινοκάθεκτος

Δεινοκράτης

δεινολεχής
Δεινο·κράτης, ους (ὁ) [ᾰ] Deinokratès, h. Plut. Phil. 18, etc. ||
E Voc. -η, Pol. 24, 5.
Étym. δ. κράτος.