Δεινομένειος

Δεινομένης

δεινοπαθέω-ῶ
Δεινο·μένης, ους (ὁ) Deinoménès, h. Pd. etc. ||
E Gén. ion. -εος, Hdt. 7, 145 ; dor. -ευς, Pd. P. 1, 154 ; Sim. (Anth. 6, 214). Acc. -ην, Paus. 6, 12, 4.
Étym. δ. μένος.