διϊτικός

Διϊτρέφης

διϊχνεύω
Διϊ·τρέφης, ους (ὁ) [ῐῑ] Diitréphès (litt. nourrisson de Zeus) n. d’h. Thc. 3, 75, etc. ; Ar. Av. 798, 1442.
Étym. Διΐ dat. de Ζεύς, τρέφω.