Δικαιαρχία

Δικαίαρχος

δικαιεῦν
Δικαί·αρχος, ου (ὁ) [ῐ] Dikæarkhos (Dicéarque) géographe, Pol. 17, 10 ; 34, 5, etc. ; Plut. Thes. 21 ; Ath. 641f.
Étym. δίκαιος, ἄρχω.