Δίνδυμον

Δίνδυμος

δινέμεν
Δίνδυμος [ῠ] adj. seul. au neutre sg. Δίνδυμον, Orph. Arg. 555 et plur. Δίνδυμα, Nonn. D. 48, 241, du mt Dindymon.