Διόδωρος
διοζόομαιΔιό·δωρος, ου
(ὁ) [ῐ]
Diodore, h. Alex. (Com. fr.
3, 427) ; Dém.
24, 64, etc. Baiter-Sauppe ;
DH. Ath.
etc. ; particul. disciple de Socrate, Xén. Mem. 2, 10, 1 ; Δ. ὁ Σικελός
ou ὁ
Σικελιώτης, Diodore de Sicile, historien
contemporain d’Auguste, Ath.
541e ;
DC. fr. 102, 1,
etc.
Étym.
Διός, δῶρον.