δύμεναι

Δύμη

δύνᾳ
Δύμη, ης (ἡ) [ῡ] Dymè (auj. Káto Akhaḯa) v. d’Achaïe, Hh. Ap. 425 ; Hdt. 1, 145 ; Thc. 2, 84.