Δημάδειος

Δημάδης

Δημαινέτη
Δημάδης, ου (ὁ) [ᾱ] Dèmadès (Démade) orateur attique, Dém. Din. Arstt. Rhet. 2, 24 ; etc. ||
E Acc. -ην, mais -η, Plut. X orat. Lyc. 33.
Étym. patr. de Δημέας.