Δημαινέτη

Δημαίνετος

δημαίτητος
Δημ·αίνετος, ου (ὁ) Dèmænétos, h. Xén. Hell. 5, 1, 10, etc. ; Plut. Tim. 37 ; etc.
Étym. δῆμος, αἰνέω.