ἐχέτης

Ἐχετιμίδας

ἐχέτλη
Ἐχετιμίδας, α (ὁ) [ῑῐᾱ] Ekhétimidas, h. Thc. 4, 119.
Étym. patr. d’Ἐχίτιμος, n. d’h. Paus.