Ἐλεάτης

Ἐλεατικός

ἐλέατρος
Ἐλεατικός, ή, όν :
1 de Vélia, Plat. Phædr. 261d ||
2 Ἐ. φιλοσοφία, Clém. 1, 761 a Migne, doctrine des philosophes d’Élée.
Étym. Ἐλέα.