ἐπαφίημι

Ἐπάφιος

Ἔπαφος
Ἐπάφιος, ου [ᾱ] seul. voc. Ἐπάφιε, fils d’Épaphos, ép. de Bacchus, Orph. H. 49, 7 ; 51, 9 dout.