ἐπιγενεσιουργός

Ἐπιγένης

ἐπιγενητός
Ἐπιγένης, ους (ὁ) Épigénès, h. Ar. Eccl. 931 ; Plat. Phæd. 59b ||
E Voc. Ἐπίγενες, Xén. Mem. 3, 12, 1.
Étym. ἐπιγίγνομαι.