Ἐρατώ

Ἐράτων

ἐραυνάω-ῶ
Ἐράτων, ωνος (ὁ) [ᾰ] Ératôn, h. Lys. 148 ; Plut. M. 743c ; Anth. 7, 435.
Étym. ἐρατός.