Εὐϐόειος

Εὐϐοεύς

εὐϐοήθητος
Εὐϐοεύς, οέως, adj. m. d’Eubée, Eubéen, au sg. seul. Hsch. ; d’ord. au plur. Εὐϐοεῖς, d’où nom. ion. Εὐϐοέες, Hdt. 8, 14, les Eubéens ||
E Dat. Εὐϐοεῦσι, Hdt. 8, 5 ; Dém. 1, 8 Baiter-Sauppe ; Plut. Sol. 14 ; acc. Εὐϐοέας, Xén. Hell. 7, 5, 4 ; Ages. 2, 6 ; Dém. 8, 74, etc. Baiter-Sauppe.
Étym. Εὔϐοια.