Εὔϊος, ου, adj. m. qu’on brandit, qu’on célèbre aux cris de évoé
! Soph. Ant.
964 ; Eur.
Bacch. 238 ;
etc. particul.
ép. de Bacchus, d’où ὁ Εὔϊος, Soph. O.R. 211 ; Eur. Bacch. 157, etc. le dieu Bacchus ||
E Voc. Εὔϊε, Anth. 6, 87 ; gén. épq. εὐΐεω,
Anth. 6,
320.
Étym.
εὐαί.