εὐμαρής

Εὐμάρης

εὐμαρίζω
Εὐ·μάρης, ους (ὁ) [ᾰ] Eumarès, h. Lys. 135, 38 ||
E Dor. Εὐμάρας [ᾰᾱ] Thcr. Idyl. 5, 10, 73, 119. Gén. ion. Εὐμάρεω, Anth. 7, 284.
Étym. cf. le préc.