Εὔρυμνος

Εὐρυνόμη

Εὐρύνομος
Εὐρυ·νόμη, ης (ἡ) [ῠ] Eurynomè, f. Il. 18, 398 ; Hés. Th. 358, 907, etc. ||
E Nom. dor. Εὐρυνόμα, Anth. 6, 55.
Étym. cf. le suiv.