Εὐρύτιμος

Εὐρυτίων

εὔρυτος
Εὐρυτίων, ωνος (ὁ) [ῠ] Eurytiôn, h. Od. 21, 295 ; Arstt. Pol. 5, 6.
Étym. Εὔρυτος.