Γέτας

Γέτης

Γετικός
Γέτης, ου (ὁ) plur. οἱ Γέται, les Gètes, pple thrace, voisin de l’Ister, Hdt. 4, 93 ; Thc. 2, 96, etc. ; au sg. Thém. Or. 11, 146b ; 13, 166c ||
E Gén. épq. et ion. Anth. 6, 332 ; Hdt. 5, 3. Dat. pl. ion. Γέτῃσι, Hdt. 4, 96.