ἑλικός

Ἑλικοῦς

ἑλικτήρ
Ἑλικοῦς, οῦντος (ὁ) Hélikunte, v. d’Arcadie, Plut. Cleom. 23.
Étym. contract. de *ἑλικόεις, cf. ἑλικός.