Κλεοκράτης

Κλεόκριτος

Κλεόλαος
Κλεό·κριτος, ου (ὁ) [ῐ] Kléokritos, h. Ar. Av. 876, etc. ; Xén. Hell. 2, 4, 20 ; Dém. 1055, 26 ; Plut. M. 835e.
Étym. κλ. κρίνω.