Κρήτη, ης
(
ἡ) î. de Crète (
auj. Kríti,
anc. Candia)
Il. 2, 649,
etc. ; Od.
3, 291, etc. ;
Hés. Th.
477 ; Hdt.
1, 65, etc. ;
Thc. 3, 69,
etc. ; au pl.
αἱ Κρῆται, gén.
épq. Κρητάων, Od. 14, 199 ; 16, 62, m. sign. ||
E Dor. Κρήτα, Eur. Bacch. 121, Hipp. 156, etc.
Étym.
Κρής.