Κηφισοφῶν

Κηφισο·φῶν, ῶντος (ὁ) [ῑ] Kèphisophôn, h. Ar. Ran. 944 ; Xén. Hell. 2, 4, 36, etc. ; CIA. 1, 448, 1, 21 (5e siècle av. J.-C.) ; v. Meisterh. p. 75, 12.